Çalışma saatlerinin uzaması ile birlikte son yıllarda “sevdiğin işi yap” söylemleri oldukça revaçta olmaya başladı. Hatta başarının, genç kalmanın, mutlu olmanın sırrı bile sevdiğimiz işi yapmakta gizlendi. Bu kelimelerin büyüsüne kapılan pek çok kişi de sevdiği işi yapmak uğruna aslında bilmeden de olsa sömürü kapılarından adım adım geçti, ömrünü patronlarının zengin olmasını sağlamak için tüketti.
İstisnalar olsa da sevdiği işi yapmak uğruna emeklerinin karşılığı olan bir ücret beklentisi içine girmeden çalışanlar, yıllarca akademik kadroya geçebilmek için dirsek çürütenler, atama yapılması için yıllarca bekleyen öğretmen adayları, hatta sevdiği iş için eşinden çok uzak şehirlerde yaşayan öğretmenler, sevdiği işi yapabilmek uğruna “sevmediği” işte çalışanlar… Sevdiğimiz işte çalışıyoruz diye geçim sıkıntısı çekmeyi, evlilik, askerlik, çocuk planlarını ertelemeyi, geç saatlere kadar çalışmak ve izin gününe sahip olmamayı, sürekli sınavlara girmeyi ve daha pek çok zorluğu görmezden mi gelmeliyiz veya bu örnekler ışığında sevdiğimiz iş için çektiğimiz tüm sıkıntıları mübah mı saymalıyız? Peki tüm bu sıkıntılar sonucunda sevdiğimiz işe ulaşmamız, çektiğimiz sıkıntıların karşılığını verebilecek mi?
Yaptığı işi sevmeyenler için ise durum daha farklı. En azından sevdiği işi yapanlarda/yapmak isteyenlerde, çektikleri maddi manevi sıkıntılara rağmen, sürekli bir güdülenme, motivasyon, istek, hayata olumlu bakabilme ve hayatı sevme algısı mevcutken, sevmediği işte çalışanların motivasyonu ise sürekli düşmektedir. Belki de sevmediği işte çalışan bireylerde de yukarıda bahsettiğimiz kelimelerin büyüsü etki edip, onları olumsuz etkiliyorsa? Kendilerini genç kalmanın, mutluluğun ve başarının sırrından işlerini sevmediklerini için uzakta gören bu bireyler, kendilerine de topluma da bir fayda verememektedir.
Peki sevdiğimiz işi mi yapmalı yaptığımız işi mi sevmeliyiz? Ülkemiz şartları da göz önünde bulundurulduğunda yaptığımız işi sevmek daha kârlı ve mantıklı. Fakat burada iş sadece çalışanlara düşmüyor. Yaptığımız işi sevmek öncelikli olarak işverenlerin sundukları olanaklardan geçiyor. Hangi birey adil ve eşit bir çalışma ortamında, saygı ve sevgi çerçevesi içinde olan ilişkilerle, iyi bir ücretle, emeklerinin tüm karşılığını alarak ve tüm sosyal haklara sahip olarak çalıştığı işi sevmez? Elbette sever. Öyleyse sevdiğimiz işi yapmak uğruna haksızlıklara, geçim sıkıntısına, zaman kaybetmeye ve ömür tüketmeye daha fazla devam edilmemeli.
