Özgüven ; kişinin kendine ve yapacaklarına güven duyarak hareket etmesi, kendini sevmesi ve iyi hissetmesidir. Kendinden memnun olan, kendisi ile barışık yaşayan insanların öz güvenleri yüksektir.
Özgüven eksikliğinde birey en ufak işlerde bile kendini sorgular, basit işleri gözünde büyütür, yapabileceği görevleri yapamayacak duruma gelir. Sürekli olarak huzursuzdur, kusurlar arama çabasına girer.
Özgüvenin aşırı olması da kişinin hatalı davranmasına yol açar. Fazla güven duygusu kişinin gerçekçi olmayan konularda zaman harcama, başarılı olabileceği konularda ise başarısız olma durumlarına yol açar. Özgüveni yüksek olanlar çevresindekiler tarafından da itici bulunurlar ve yardım göremezler.
Olması gereken düzeyde bir özgüvene sahip olduğumuzda ise; en iyisi için çaba göstereceğimizi ve kabul edilebilir bir sonuç ortaya koyacağımızı bilerek işleri ele alırız. Bir işi yapamadığımızda bahane üretmek yerine yeniden denemeye başlarız. İlk seferinde tümüyle doğru olarak anlamadığımız ya da yapamadığımız bir işin her şeyin bitmiş olduğu anlamına gelmediğini biliriz. Hatalarımızı dert etmek yerine onlardan ders almasını becerebiliriz. Bir çok durumla ve sorunla çok daha iyi baş edebiliriz.
Araştırmacılar, birbirlerinin devamı niteliğinde iki çeşit özgüvenden bahsetmektedirler. Bunlardan birincisi iç özgüven, diğeri dış özgüvendir. İç özgüven, kendimizden memnun ve kendimizle barışık olduğumuza dair hissettiklerimizdir. Dış özgüven ise dış dünyaya kendimizden emin olduğumuz şeklinde verdiğimiz görüntü ve davranışlardır.
